منکھ دی ہوند توں شروع ہو کے اج تکّ بہت کجھ بدلیا ہے۔ بہت کجھ سرجیا گیا ہے اتے بہت کجھ ڈھاہیا گیا ہے۔ اک جوڑے توں ودھ کے پریوار تے پھیر قبیلے تکّ دا منکھی سفر وی کوئی بہتا سادہ اتے صرف پریوار دا وادھا نہیں رہا سگوں ایہہ بہت ہی مشقت والا اتے پیچیدہ رہا ہے۔ اس سفر تے ودھدیاں منکھ نے بہت کجھ سرجیا ہے اتے اپنے اس شروعاتی دور وچّ ہی بہت کجھ نشٹ وی کیتا ہے۔ اس چھوٹے جہے سفر دوران منکھ نے سانجھاں پالناں سکھیاں، رشتے بناؤنے سکھے، سوچ دے کھنبھاں تے چڑھ کے اڈاریاں لاؤنیاں سکھیاں، کھوج دی بھاونا وکست کیتی اتے اپنا رہن-سہن وکست کیتا۔ ایہہ سفر ہی ساڈے اج دی بنیاد ہے۔ بس اسے سفر وچوں وکست ہوئی رہنی-بہنی نوں سبھیاچار کہندے ہن۔
اج تاں اسیں بہت لما سفر طے کر چکے ہاں۔ ہن تے یاد وی نہیں رہا کے اوہ شروعاتی دن کیہو جہے سن۔ ہن تاں اسیں رشتیاں، ساک-سکیریاں، رسمو-رواجاں، رہنی-بہنی، منتاں-منوتاں، کھان-پین، اٹھن-بیٹھن، پہنن، ورت-ورتارے، رہن –سہن دی بہت ہی حسین تے بھری-پوری زندگی دی رچنا کر لئی ہے۔ ہن تے اکلاپا ختم ہی ہو گیا ہے۔ گربھ دھارن کرن توں لے کے مرن تکّ ہر موقعے ساک-سبندھیا دا میلہ ہی لگیا رہندا ہے۔
پر ایہہ سفر اناں خوشگوار وی نہیں رہا۔ اس نے بہت برائییاں وی پیدا کیتیا ہن۔ اکثر ہر چنگے کارج دے نال کجھ نہ کجھ برا وی پیدا ہندا ہی رہندا ہے۔ پر سیانے لوک، سیانیا قوماں اپنے پچھوکڑ اتے اپنی سچجی متّ توں سیدھ لے کے اناں برائییاں دا ٹاکرا وی کردے رہے ہن۔
سبھیاچار دی سرجنا دے اس سفر نے اساڈے پریواراں نں جنم دتا، اساڈے سماج، دھرم اتے راجنیتی نوں وکست کیتا ہے۔ پچھلی صدی وچّ اسیں کجھ زیادہ ہی تیج-رپھتار ہو گئے ہاں اتے اپنے گھر-پریواراں، پنڈاں، شہراں نں پچھے چھڈّ کے آپو اپنے کمریاں اتے ہانیاں وچّ الجھ کے رہِ گئے ہاں۔ گھراں-پریواراں، رسمو-رواجاں، بزرگاں توں ساڈی دوری نے سانوں صدیاں دے لمے سفر بعد وکست ہوئے ساڈے سبھیاچار توں دور کر دتا ہے۔ ہن تاں زندگی دے کسے کھشی-گمی دے موقعے چٹے سر والیا بڑیا وی اک دوجی نوں پچھدیاں ہن، “بھینے تینوں پتہ آہ شگن کویں کریدا؟ مینوں تاں پتہ ہی نئیں، دسکے کروا دیئیں میری بھین!” لوہڑا آ گیا! انیاں سدیا دا منکھی وکاس اکو سدی وچّ اسیں کھوہ وچّ پا دتا؟؟
کسے گیت کار دی قلم وچوں نکلے ایہہ شبد اج کلھ دے حالاتاں نوں باخوبی بیان کردے ہن:
تیاں اتے ترنجناں آپاں بھلّ گئے آں،
ویسٹرن والے ورثے اتے ڈلّ گئے آں،
کوئی نہ سانوں جانے سبھیاچار بنھاں،
چرکھا روندا ویکھیا میں مٹیار بنھاں...
بھلدے جائیے پنڈاں ستھاں جوہاں نوں،
اپنے ہتھیں پوریا آپاں کھوہاں نوں،
ٹلیاں والے بلد سی تردے آر بنھاں،
چرکھا روندا ویکھیا میں مٹیار بنھاں...
چاٹی وچّ مدھانی گھم گھم وجدی نہیں،
موہلے دی گلّ چھڈو اکھلی لبھدی نہیں،
کاہدے اسیں پنجابی اصل نہار بنھاں،
چرکھا روندا ویکھیا میں مٹیار بنھاں...
ایہہ ویب-سائیٹ اک ہمبھلا ہے پنجابی سبھیاچار نوں سنبھالن اتے سبھیاچارک رہنی-بہنی بارے ودھ توں ودھ جانکاری مہیا کرواؤن دا، شاہ مکھی وچلے ترزمے وچّ اگر کوئی غلطی ہو گئی ہووے تاں ساڈی ٹولی نوں ای-میل راہی دسن دی کرپالتا کرنی۔ آس کردے ہاں کہ سمچا پنجابی پریوار اپنے بچیاں دی اس نمانی کوشش نوں مان بخشیگا۔
واہگورو جی کا خالصہ۔۔ واہگورو جی کی فتح۔۔
|
Thoughts:
ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਦੱਖਦਾਇਕ ਤੇ ਚੁੱਭਵਾਂ ਦੁੱਖ ਉਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ,ਕਿ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਦਿਲੋਂ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਓਹ ਸਾਨੂੰ ਉੱਕਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ (ਸੈਕਸ਼ਪੀਅਰ)
|
